Anthimos Agiananitis życie w latach 1913 - 1996

Anthimos Agiananitis życie w latach 1913 - 1996

Nazywał się Konstantinos Zafeiropoulos z Charalambos i Vasiliki. Urodził się w wiosce Kallianoi w Koryncie w 1913 roku.

Został osierocony przez oboje rodziców, gdy miał zaledwie pięć lat.

Płonąc jej pożądaniem samotne poświęcenie wyjechał za Góra Athos w 1929 r. i poddał się Starszemu Gabrielowi (zm. 1959), który był sam ze swoim bratem Michałem (zm. 1952), któremu służył z oddaniem i nie przestawał mówić, że dwaj archaniołowie stróże są dla niego.

Na festiwalu ich chaty, of Wejścia Dziewicy, w 1930 został mnichem. Odtąd jeszcze gorliwiej oddał się praktykowaniu cnót i umartwianiu bezbożnych namiętności.

W 1933 został wyświęcony na diakona, aw 1936 na starszego.

Miał szczególne zamiłowanie do nauki. Książki były jego codziennym pożywieniem, jego jedynym skarbem.

Dobra pamięć pomogła mu zapamiętać całe rozdziały Pisma Świętego i Ojców Świętych.

Jego wiedza była nie tylko teologiczna. Znał dobrze historię, filozofię, medycynę. Jego wiedza była imponująca.

Miał wdzięk w mowie, życzliwość i delikatność, które nie pozwalały się zmęczyć.

Tak też go poznaliśmy: mówiący z wdziękiem, opowiadający Historie o wielosportowych Starszych, wybrednych mężczyznach, ascetach, błogosławionych przed swoimi właścicielami.

Moja błogosławiona matka spowiadała się w Atenach, a dobry człowiek bardzo mnie kochał.

Błogosławiony Starszy Paisios († 1994) zwykł mawiać: „Kiedy przemawia papież-Anthimos, rób notatki. Jego słowa są mądre, czyste, pełne boskiej łaski”.

Poświęcał godziny na codzienne uwielbienie, modlitwę i studium. Także w hagiografii, ogrodnictwie, gotowaniu, korespondencji.

Nieustannie wychwalał Wszechmogącego i Wszechdobrego Boga za wielkość natury. '

Nieustannie wychwalał czciciela Najświętszej Bogurodzicy, który mieszkał w jej domu i gościł w jej cudownym ogrodzie.

Jako pastor świecił jak anioł. Świątynia miała ziemski raj.

Nie męczyła go, zawsze była szczęśliwa. Rozmawiał ze świętymi. Za wiarę prawosławną mógł z łatwością przelać krew.

Jak mieszkańcy Agioreici są przyzwyczajeni do życia, każdego ranka budził się tak, jakby to był pierwszy dzień jego życia, a każdej nocy kładł się spać, jakby to był jego ostatni dzień. Zawsze żył z perspektywą wieczności.

Wstrząsnęła go myśl o wyjściu z tego życia, do którego zawsze się przygotowywał.

Powiedział: „Nasz umysł musi zwracać się ku poszukiwaniu Boga i stale pamiętać o ostatecznym sądzie naszego Sprawiedliwego Pana. Tak więc tylko nasze namiętności ulegają ukojeniu i unicestwieniu. Pamięć o śmierci jest nierozerwalnie związana z bojaźnią Bożą…”.

Przepowiedział swój koniec. Po poważnej kontuzji, której doznał w wyniku upadku w ogrodzie na swoim podwórku podczas pielęgnacji winorośli, został przeniesiony do szpitala w Salonikach, gdzie oddał ducha swojemu Stwórcy, który jako dziecko chętnie służył 28.6.1996

Został pochowany w niedzielę pustelni, gdzie przez pół wieku i dłużej służył wraz ze swoją świtą i został pochowany na jej cmentarzu.

najgorszy kryzys od stworzenia świata

najgorszy kryzys w historii

Starszy Anthimos Agiannanitis

Starszy Anthimos o

Anthimos Agiannanitis Dzisiaj przejeżdżamy

Starszy Anthimos Ayannanite dzisiaj

Agiannanitis Dziś mijamy

Dziś przeżywamy najgorsze

przechodzimy przez najgorszy kryzys

Starszy Anthimos Agiannanitis

Starszy Anthimos Agiannanitis

Starszy Anthimos Aiannanit

Stary Anthimos